W21 ‘t Hooge Huijs

Het gebouw

De boerderij is op de kaart van Kruikius (1712) ingetekend als een bescheiden huis zonder iets extra’s zoals een stal of hooiberg. Ook op de eerste Kadasterkaart van 1832 staat het gebouw zonder bijgebouwen aangegeven.

Voor de huidige woning werd in 1860 de eerste steen gelegd door de 25-jarige Petrus Josephus Hoek. Het rechthoekige pand met schilddak is karakteristiek voor de tweede helft van de 19e eeuw en duidelijk als herenhuis of herenboerderij gebouwd. De voorgevel straalt allure uit waarbij de hardstenen stoep met stoeppalen en ijzeren kettingen de entree een voornaam karakter geven. Aan de linkerkant van het gebouw stond een stal. Naar men zegt brak er in 1890 brand uit in deze stal die grotendeels door het vuur werd verwoest. Omdat Petrus de stal toch niet meer in gebruik had, liet hij op deze plaats een rij van zes arbeiderswoningen bouwen met het doel ze te verhuren.

In 1925 werd het gebouw verticaal gesplitst (uitgevoerd door Gebr. A. en J. Samwel). Van de begane grond tot aan de nok werd inwendig een tussenmuur opgetrokken, terwijl bestaande doorgangen werden dichtgemetseld. De rechter woning werd aan de zijkant van een gemetselde trap met bordes voorzien. Ook werd het gebouw kadastraal gesplitst zodat er echt van twee losstaande wooneenheden gesproken kan worden. In 2009 werd er aan de linkerzijde van de woning in stijl een nieuwe aanbouw met garages gemaakt.

De familie Hoek

Petrus Josephus Hoek was de zoon van de tweede Hoek-burgemeester Petrus Martinus Hoek en broer van veiling-pionier Harry Hoek. Hij en zijn vrouw Clasina Persoon kregen twee kinderen: Theo en Adriana. Toen Petrus in 1902 overleed, bleef zijn gezin hier wonen met kleindochter Anna. Zoon Theo had met Willem Bom een tuin aan de Bovendijk. Compagnon Bom zocht woonruimte en toen moeder Clasina in 1925 overleed, werd besloten dat het huis voor drie Hoeken eigenlijk te groot was en werd het, zoals gezegd, gesplitst.
In de oorlog kwamen zowel Theo (1941) als Adriana (1943) te overlijden en bleef Anna alleen over. In 1967 verliet zij Wateringen om haar dagen te gaan slijten in een rusthuis in Bergen op Zoom. Maar toen zij in 1978 overleed, werd zij op haar wens in het familiegraf aan de Julialaan in Wateringen begraven.
Van de omvangrijke familie Hoek wonen er in Wateringen geen afstammelingen meer. Antje van ‘t Hooge Huijs was de laatste.
Na het vertrek van Antje Hoek in 1967 trok de familie Olsthoorn in op nummer 89 na een complete verbouwing, uitgevoerd door opnieuw firma Samwel, toen gevestigd aan de overkant een stukje verderop aan het Oosteinde. Nog steeds is deze woning bewoond door familie Olsthoorn maar dan een jongere generatie. In het zijdeel werd geheel kosteloos de pastoor van de kerk aan de overzijde gehuisvest en later tijdelijk verhuurd aan de huisarts. In 1989 is de woning nummer 87 verkocht aan de huidige bewoner.

Heden

Links van het huis het rijtje woningen dat in 2006 werd gesloopt.

Al in een vroeg stadium, toen het amper bekend was dat een groot deel van Wateringen door Den Haag zou worden geannexeerd, besloot het toenmalige gemeentebestuur dat er een groenstrook moest komen op de nieuwe grens van de twee gemeenten. De gemeente was in deze tijd eigenaar van de zes aangebouwde witgepleisterde huizen en vond dat deze moesten verdwijnen ten behoeve van de groenstrook. Dit was één van de redenen dat ze, spijtig genoeg, er niet voor in aanmerking kwamen om een gemeentelijk monument te worden.
Echter vóór de bouw slonk dit groen op papier al zienderogen en uiteindelijk is de oorspronkelijk bedachte groenstrook, juist aan de Wateringse kant, behoorlijk vol gebouwd. Het lijkt er nu op dat de zes huizen altijd al plaats moesten gaan maken voor de achterliggende flat. De gevolgschade aan de zijgevel van ’t Hooge Huijs werd verborgen door de nieuwe aanbouw in 2009.

Op 26 januari 1999 plaatste de gemeente Wateringen ‘t Hooge Huijs op de gemeentelijke monumentenlijst en het is dus nu een Westlands monument.