P24 Het Witte Paard
In herberg Het Witte Paard passeerde in 1789 een akte vanwege de verkoop van een stuk land. Daardoor weten we dat de herberg al voor 1790 bestond. Achter de herberg was voor de gasten een paardenstalling. Het interieur is dikwijls veranderd en de entree was een tijdlang op de straathoek. De derde verdieping met een afgerond dak ging bij een brand verloren. Sindsdien is er een plat dak. Achter de toog hebben diverse kasteleins gestaan met de familienamen Bom en Toussaint. Biljartvereniging O.N.A. – ontspanning na arbeid – werd hier op 25 juli 1932 opgericht. Wijkagent Van der Stelt noemde het, in navolging van pastoor Verkleij, ‘de Huiskamer van Poeldijk’. Per 1 januari 2020 is het café gesloten en heeft het pand een winkelfunctie gekregen.
Café Biljart Het Witte Paard
De voormalige herberg, café biljart Het Witte Paard, ook wel De Huiskamer van Poeldijk genoemd, vindt zijn oorsprong aan het eind van de 18e eeuw zo rond 1790. Toen was het nog een huis met een herberg waar de plaatselijke bevolking elkaar ontmoette, maar waar ook de handelsreizigers die op doortocht waren een thuis vonden. Dit mede doordat de Voorstraat op de doorgaande route ligt tussen ’s-Gravenzande en Rijswijk, twee plaatsen die in die periode al een levendige gemeenschap vormden. Ook schippers en tuinders behoorden tot de vaste clientèle, en men kon er zijn paard stallen tijdens de kerkgang. Wie de eerste eigenaar was is niet meer te achterhalen, maar als eerste uitbater komen we Gerrit Bom tegen die in 1845 het huis met herberg kocht waar dan ook nog o.a. een schuur, stalling, erf en twee druivenmuurtjes met beplanting en een bleekveld bij hoorden. Naast kastelein was Gerrit ook de koetsier van het dorp. Hij haalde en bracht dorpsgenoten en goederen met zijn paard en wagen van en naar hun bestemming. daarnaast was hij nog voor diverse handelaren koopman van groente en fruit. In 1887 ging Het Witte Paard over naar Martinus Delfgauw. Martinus was geen kastelein in hart en nieren en het café verloor aan klandizie zodat al na twee jaar de zaak werd overgedaan aan de schoonzoon van eerdergenoemde Gerrit Bom, Frans Toussaint. Frans pakte de zaken voortvarend aan en het café leefde weer op. Tuinders en schippers wisten de weg naar het café weer te vinden. Het café bleef bijna 100 jaar van vader op zoon in handen van de familie Toussaint. In de laatste oorlogsjaren moest het café echter uitwijken naar het St. Vincentiusgebouw. Daar werden een buffet en de biljarts opgesteld.
Achter het buffet: Gerard Toussaint in het St. Vincentiusgebouw
Beroemd zijn de feestavonden waaraan diverse leden van de familie Toussaint met hun muziekinstrumenten een bijdrage leverden. De laatste telg, Theo Toussaint, creëerde in 1967 middels een grote verbouwing aan de voorzijde een slijterij. Het waren hoogtij dagen voor de cafés. Vlak voor het 100-jarige familiejubileum deed Theo Toussaint een stap terug. Hij verkocht in 1986 Het Witte Paard aan bloemenhandelaar Coos Bos. Coos bleef in de bloemen maar zijn echtgenote Kitty runde met verve het café. In 1989 werd alsnog een feest gegeven door Coos en Kitty Bos omdat het toen 100 jaar geleden was dat de horecafamilie Toussaint de zaak overnam. De familie Bos breidde het café uit door de slijterij weer bij het café te betrekken, deze slijterij vond een nieuwe locatie in de achtergelegen verbouwde garage. * Er kwamen biljarts bij zodat er op een gegeven ogenblik zelfs drie biljartverenigingen in Het Witte Paard stootten. Er was zelfs een ledenstop. In deze periode kwam er ook een toevoeging bij de naam n.l. Café Het Witte Paard, “De Huiskamer Van Poeldijk”. Door veranderende leefpatronen – door Coos Bos zeer juist verwoord in het gedicht ‘Onze Gezamenlijke Vijand De Tijd’ – liep het aantal leden van de diverse biljartverenigingen terug. Ook het echtpaar Bos wilde een stapje terug doen, zodat het café in 2020 haar deuren sloot. Wat blijft zijn de herinneringen en een schitterend gedicht.
Onze Gezamenlijke Vijand De Tijd
Ik mis veel oude vrienden hier,
biljarten bracht hen veel plezier.
De gang naar Het Witte Paard,
en de tijd die niemand spaart.
Ik mis ze, altijd weer die pijn,
toch kan het echt niet anders zijn.
Geniet daarom toch van elke dag,
de tijd, die je nog leven mag.
In vriendschap met elkaar,
voor je het weet is DE TIJD jóuw gevaar.
Met dank aan: Familie Bom, Coos en Kitty Bos, Ineke Onings-Toussaint
