W26 Sint-Josephkerk
Het ontwerpen en bouwen van de kerk viel grotendeels samen met het Tweede Vaticaans Concilie (1962-1965), waarin veel hervormingen in de kerk werden doorgevoerd.
Er werd uitgegaan van een zeshoek waarin één van de assen de voornaamste kon worden. Dit werd ruimtelijk ondersteund doordat de kap alleen maar over “de as” symmetrisch is. De zes vlakken van de kap verlopen van hoog naar laag, als het ware de aanwezigen omvattend. Voordat deze vlakken in de top samenkomen, zijn ze verticaal omgebogen en vormen een grijpend gebaar naar het licht
Een nieuwe parochie
In 1951 kocht gemeente Wateringen de Hofboerderij met de bijbehorende gronden met de bedoeling het vol te bouwen met woningen. In de tweede helft van de jaren vijftig was er al een flink deel van dit plan gerealiseerd, met name rondom de nieuwe Harry Hoekstraat. Dit had een flinke bevolkingsgroei tot gevolg. Het aantal katholieken dat onder de Sint Jan de Doperparochie viel, kwam daarmee boven de 6000. Er werd gezocht naar een hulpkerk die werd gevonden in de Velokantine aan de Harry Hoekstraat (tegenwoordig Eendenburcht). Op zondag 13 juli 1958 werd dit voor het eerst als zodanig gebruikt voor twee misvieringen.
Ondertussen zocht men naar een betere behuizing. Er kon een houten noodkerk voor 500 personen aan de Leyweg in Den Haag worden overgenomen. Deze kerk werd met behulp van vele parochianen belangeloos verplaatst naar het zogenaamde ‘Landje’. Dit was een braak liggend stukje weiland dat gelegen was tussen de Willem III-straat en de Poeldijkseweg. Op zondag 25 februari 1959 wijdde de bisschop van Rotterdam Mgr. M.A. Jansen het kerkje in.
Op 1 november 1961 richtte bisschop Mgr. Jansen in Wateringen een nieuwe parochie op die onder bescherming gesteld werd van Sint Joseph van Nazareth.
De naamgeving was een eerbetoon aan pastoor Joseph Schoots van de Sint Jan de Doperparochie. Tot pastoor werd benoemd P.J.M. Matthijsen. Naast het pastorale werk kreeg hij de opdracht een nieuwe kerk voor deze parochie te bouwen.
Een nieuwe kerk
Het kerkbestuur zocht contact met architect ir. Dick van Mourik uit Den Haag die samen met pastoor Matthijsen verantwoordelijk werd voor het ontwerp. Hierbij waren er twee leidende gedachten. De eerste: een kerkgebouw moet de ruimte bieden voor de ontmoeting tussen God en mens. De tweede: een kerkgebouw biedt de ruimte, waarin christenen elkaar ontmoeten. De eerste gedachte: de kerk moet ruimte ‘bieden voor de ontmoeting van God en mens werd gerealiseerd in de “as”, die door de kerk loopt: van doopkapel naar Sacramentsaltaar. De tweede gedachte: de kerk moet ruimte bieden voor de gelovende gemeenschap, is gerealiseerd in de schikking van de plaatsen rond het priesterkoor, in de bijruimten en in de accommodatie van het kerkgebouw. Het ontwerpen en bouwen van de kerk viel grotendeels samen met het Tweede Vaticaans Concilie (1962-1965), waarin veel hervormingen in de kerk werden doorgevoerd.
Er werd uitgegaan van een zeshoek waarin één van de assen de voornaamste kon worden. Dit werd ruimtelijk ondersteund doordat de kap alleen maar over “de as” symmetrisch is. De zes vlakken van de kap verlopen van hoog naar laag, als het ware de aanwezigen omvattend. Voordat deze vlakken in de top samenkomen, zijn ze verticaal omgebogen en vormen een grijpend gebaar naar het licht. In de wanden zijn geen gaten voor ramen gespaard om tot een intense beleving te kunnen komen.
Bij de materiaalkeuze is naar uiterste soberheid gezocht. De vloer is van een echte aardse materie, het doopvont groeit daar als het ware uit op. Het is gegoten uit dezelfde grondstof, gewassen grindbeton en het is wel aardig te bedenken dat grind ook in de rivier wordt gevonden. De kap is bekleed met ruwe houten delen, zo uit de naar omhoog gerichte bomen gezaagd. De baksteen is van menselijke makelij, krom en schots en scheef, maar toch tot een eenheid gebracht.
Op 29 januari 1966 werd deze nieuwe kerk aan de Dr. Schaepmanstraat in gebruik genomen.
